Wzrastać w miłości Bożej jest zadaniem całego życia; aby w tym pomóc swoim członkom Ekipy Notre-Dame proponują im Kierunki Życia:

1. Aby pomagać sobie nawzajem we wzrastaniu w miłości Bożej powinni:
   • pozostawić w swoim życiu obszerne miejsce na modlitwę,
   • słuchać regularnie Słowa Bożego i starać się coraz lepiej nim żyć,
   • pogłębiać nieustannie znajomość prawd wiary,
   • często przystępować do Sakramentów, a zwłaszcza przyjmować Eucharystię,
   • starać się czynić postępy w znajomości i praktyce chrześcijańskiej ascezy.
2. Aby pomagać sobie nawzajem we wzrastaniu w miłości do bliźniego powinni:
   • świadczyć wzajemną, autentyczną pomoc małżeńską we wszystkich dziedzinach(słuchanie, dialog, dzielenie się), zwłaszcza w dziedzinie duchowej
   • troszczyć się nieustannie o wychowanie ogólne i chrześcijańskie dzieci
   • prowadzić dom otwarty i gościnny
   • świadczyć konkretnie o miłości Chrystusa zwłaszcza poprzez czynny udział w życiu Kościoła i w swoim środowisku.
3. Kierunki Ruchu proponowane podczas zgromadzeń. Podczas międzynarodowych Zgromadzeń Ruch proponuje kierunki, które są priorytetowe na nadchodzące lata. Te “kierunki”, które są określone w oparciu o obserwacje rzeczywistości i potrzeb małżeństw, wyznaczają wszystkim członkom ekip wspólny kierunek.

Główne kierunki na lata formacyjne 2024-2030

———————–

Turyn, lipiec 2018

————————-

Drogie małżeństwa i doradcy duchowi Ekip Notre Dame:

Doszliśmy do końca tego 13 Międzynarodowego Zgromadzenia, gdzie zostaliśmy zachęceni do powrotu do domu z gorejącymi sercami, chętnymi do bycia posłańcami nadziei i misyjnymi narzędziami Bożej miłości.  Jak mówi Jezus w Ewangelii Mateusza: „Przecież z obfitości serca usta mówią.” Mt 12:34

Przeżywanie tego spotkania wiary nie była przypadkowym ani odosobnionym wydarzeniem w naszej wspólnej drodze. Od Fatimy 2018 r., kiedy to pod hasłem „Nie lękaj się, idź…” opracowano plan działania na sześcioletni okres 2018-2024, co roku staramy się rozbudzać wrodzone poczucie misji, które towarzyszy nam od momentu chrztu. W ciągu tych sześciu lat to poczucie misji rozwinęło się w nas wszystkich, nie jako stan nabyty przez zwykłe przekazanie idei, ale jako konsekwencja samego spotkania z Chrystusem. Bycie narzędziami miłosiernej miłości Boga, jak zostało nam zaproponowane, zakłada intymną komunię z Panem, która osiąga swoją pełnię w Eucharystii, czego doświadczyliśmy podczas dzisiejszego spotkania. 

Jak zauważa Henry J.M. Nouwen w swojej książce „Z płonącym sercem”, pięknej medytacji na temat życia eucharystycznego, „Bóg pragnie komunii: jedności, która jest żywotna i żywa, intymności, która pochodzi z obu stron, więzi, która jest prawdziwie wzajemna. Nie jest to coś wymuszonego czy dobrowolnego, ale komunia dobrowolnie ofiarowana i dobrowolnie przyjęta. Bóg posuwa się tak daleko, jak to konieczne, aby uczynić tę komunię możliwą.”

Z sercem przepełnionym radością z tego wszystkiego, czego doświadczyliśmy, dochodzimy do momentu przekazania wam rozeznania przeprowadzonego w celu ukierunkowania życia Ruchu w nadchodzących latach. 

Powołani do życia w komunii

Łatwo zrozumieć, że cała ewangelizacja opiera się na doświadczeniu spotkania. I to właśnie w tym spotkaniu należy obudzić postawę przyjęcia. Przyjmujemy Pana, który ma głębokie pragnienie spotkania się z nami. Przyjmujemy także ludzi, których spotykamy, od tych, którzy są najbliżej nas, po tych, którzy są najdalej, w najróżniejszych sytuacjach. Patrzymy, słuchamy, mówimy do siebie nawzajem, otwieramy nasze serca, abyśmy mogli zacząć mówić, działać i służyć. Te dwa słowa: spotkanie i powitanie są częścią znaczenia, jakie chcemy nadać ogólnej orientacji na najbliższe 6 lat: Powołani do życia w komunii. 
Ogólny kierunek, który chce ożywić życie Ekip Notre Dame w ciągu najbliższych 6 lat: powołani do życia w komunii, jest wpisany w obecny proces, którym żyje Kościół. Nasza rzeczywistość jest w nim zakorzeniona i chcemy żyć jako część tej samej historii. Kościół, który poszukuje w synodalności procesu komunii, który my, jako ekipy, praktykujemy od momentu powstania. Jak przypomniał nam papież Franciszek na audiencji 4 maja 2024 r., współodpowiedzialność małżonków i kapłanów jest jednym z cennych wkładów naszego Ruchu. Nasza harmonia z Kościołem umacnia się poprzez uznanie daru, który otrzymaliśmy, w przekonaniu, że mamy wiele do wniesienia.
Dlatego, aby żyć w komunii, konieczne jest, abyśmy byli w pełni świadomi naszego charyzmatu, ponieważ uznanie specyfiki naszego Ruchu jest tym, co trzyma nas razem. Charyzmat jest rzeczywistością, która stoi ponad różnicami kulturowymi, dostosowaniami, inkulturacją. Musimy jasno rozpoznać, kim jesteśmy – małżeństwami powołanymi do przeżywania świętości naszego sakramentu wraz z kapłanami, którzy towarzyszą nam w naszej drodze – i nasz sposób robienia tego w małych wspólnotach, jakimi są ekipy. Czynimy to świadomi tej tożsamości, ale nie w sensie przekonania, że jesteśmy w posiadaniu doskonałości moralnej, co uczyniłoby nas dumnymi, ale powołani do życia w doskonałości miłości, jak przypomniał nam o. Caffarel. Umocnieni tym sposobem bycia chrześcijanami, rozpoznając w naszej rzeczywistości inne sytuacje, zobowiązujemy się do współpracy, do pomocy, do służby… bez rozmycia lub rozcieńczenia siebie, ponieważ nie możemy zdradzić naszego charyzmatu, który jest darem Ducha. 
Jesteśmy powołani do spotkania, powołani przez Boga, do przyjęcia daru, którym jest komunia. To nie jest coś, co robimy, to jest coś, co otrzymujemy darmo od Boga, jak wszystko inne w naszym życiu. A po tym spotkaniu z Chrystusem odpowiadamy z naszej własnej rzeczywistości, aby stać się misjonarzami Jego Królestwa. A nasz sposób rozumienia komunii w Kościele i w świecie, w którym żyjemy, tego zjednoczenia wierzących z Chrystusem, umacnia się w naszej wspólnocie, którą są Ekipy Notre Dame. 

Ta orientacja ma wiele odniesień w Ewangelii, a zwłaszcza w tekstach listów apostołów. Powołanie do komunii słyszymy mocno w Liście św. Pawła do Filipian: „Jeśli więc jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli – jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakiś udział w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego.” (Flp 2, 1-2) Mówi do nas o rosnącym Kościele, który musi być zakorzeniony w Chrystusie, żyć wspólnotą i rozszerzać się z atrakcyjnością w służbie światu. 

Znajdujemy to również w fundamentalnych tekstach ruchu. Aktualizacja END z 1976 roku, które po raz pierwszy opisuje, że powinniśmy żyć w harmonii z kierunkami Ruchu, zaproponowało jako stałą orientację przykazanie miłości, które Jezus Chrystus przyszedł nam przynieść: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą.(…) Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.” (Mk 12, 30-31).

Daleka od bycia propozycją skupioną na sobie, komunia jest uznawana w Kościele za jeden ze znaków tożsamości ucznia-misjonarza. To poprzez komunię konstytuuje się Kościół. Uznajemy i kroczymy jako rodzina w wierze i komunii, a przyjmując ten dar, jesteśmy świadkami w świecie. Proponujemy zatem kilka kierunków, które mogą być rozwijane w nadchodzących latach, z pewnymi szczególnymi akcentami w zależności od tego, co jest przeżywane w Kościele i wyników Synodu. Pierwsze trzy kierunki to: 

– Powołani do życia w komunii z Chrystusem: Będzie temu towarzyszył nowy temat formacyjny, W drodze do Emaus. Rozpoznajemy Chrystusa idącego obok nas i karmieni Jego Słowem oraz Jego obecnością w chlebie i winie, wychodzimy, aby świadczyć i służyć.

– Powołani do życia w komunii z naszym współmałżonkiem: z antropologii ludzkiej miłości, „Miłość jest czymś więcej niż miłością” pomoże nam zrozumieć naszą miłość uczynioną sakramentem i przeżywaną jako powołanie. 

– Powołani do życia w komunii jako rodzina, z nauczaniem życia rodzin biblijnych i z ich postawami, pogłębimy ducha życia jako rodziny gościnne, nie tylko wewnętrznie, ale także zewnętrznie, podejmując i aktualizując gościnność, jedno z dziesięciu pierwotnych zobowiązań Karty END.

Przedwczesne jest ustalanie teraz akcentów i kierunków na kolejne lata, ponieważ musimy być uważni, aby odpowiedzieć na znaki czasu i dyrektywy Kościoła w zmieniającym się świecie.  Będziemy odkrywać, jak żyć w komunii także w ekipie, z Ruchem, z Kościołem i w świecie. 

Ojciec Caffarel powiedział w słowach skierowanych do członków Międzynarodowej Ekipy Odpowiedzialnej w 1981 roku: „Nie ma prawdziwej odnowy, jeśli nie jest się wiernym pierwotnemu charyzmatowi. Odnowę Ruchu można osiągnąć jedynie poprzez pogłębienie charyzmatu, który jest darem Ducha Świętego i jako taki nie może być manipulowany. Aby odnowić Ruch, należy włączyć się w wewnętrzny wzrost tego charyzmatu. Nie jest konieczne szukanie gdzie indziej. To tak, jakbyśmy po znalezieniu źródła z obfitą wodą, kiedy wydaje nam się, że zaczyna wysychać, poszli szukać wody gdzie indziej. To, co musimy zrobić, to udać się w głąb, gdzie na pewno znajdziemy żyłę wody.”

Jesteśmy zatem przekonani, że ta intuicja Ducha Świętego jest nadal obecna i że będąc jej posłuszni, musimy odnowić naszą wierność, opierając się na bogatej historii naszego Ruchu.  Wierni otrzymanemu darowi, a jednocześnie aktualizując go bez zniekształcania w tym historycznym momencie dla Kościoła, proponujemy dogłębne przeżycie propozycji, którą oferują nam Ekipy, pokornie uznając, że Ekip są dziełem Boga i że to On je prowadzi.  

Z tą pewnością, przed Tobą i przed Nim, z gorącym sercem, zobowiązujemy się do wierności powierzonej nam misji, dla dobra Ekip i Kościoła.

Niech nasza Niebieska Matka i Patronka Ruchu towarzyszy nam na tej drodze.

Idźmy z gorącym sercem.   

Główne kierunki na lata formacyjne 2018-2024

———————–

Fatima, lipiec 2018

————————-

Nie lękaj się, idź…

”Nie lękaj się, bo Ja jestem z tobą; nie trwóż się, bom Ja twoim Bogiem. Umacniam cię, jeszcze i wspomagam, podtrzymuję cię moją prawicą sprawiedliwą.” Księga Izajasza, 41,10

Nie możemy pozostać obojętni na wezwanie, które Kościół i Ruch wielokrotnie kierował do nas w ostatnich latach, wzywając nas do współodpowiedzialności za budowę świata kierującego się wartościami, które podtrzymują naszą ścieżkę wiary, opartą na sakramentalnej łasce naszego małżeństwa. I właśnie dlatego główny kierunek określony na następne 6 lat słowami „Nie lękaj się, idź…” wzywa nas do poszukiwania konkretnych działań, w których będziemy dawali świadectwo, że jesteśmy uczniami – misjonarzami.

Jakości naszej służby nie możemy mierzyć długością przebytych dróg, liczbami (np. utworzonych ekip), osiągnięciami, które w rzeczywistości będą jedynie syciły naszą pychę, ale na współdziałaniu z mocą Ducha Świętego, która będzie nas uzdalniała do leczenia ran naszych peryferii, które mogą się znajdować zarówno wewnątrz Ruchu jak i na zewnątrz. To „Wyjście” w żaden sposób nie może oznaczać rezygnacji z tego kim jesteśmy; wręcz przeciwnie, zachowuje to kim jesteśmy i co przynosimy ze sobą jako członkowie Ruchu Equipes Notre-Dame.

Słowa zaczerpnięte z Księgi Izajasza 41:10, które nas podtrzymują, uświadamiają nam, że nasza misja nie jest działaniem społecznym czy tylko ludzką inicjatywą, ale misją realizowaną w imię Jezusa.

W każdym następnym roku będzie wskazywany kierunek, który zaprosi nas, jako uczniów – misjonarzy, do stawienia czoła konkretnym wyzwaniom wewnątrz i na zewnątrz naszego Ruchu.

KIERUNKI 2018-2019:

Wyjdźmy służyć, mając świadomość własnych słabości

Kierunkiem na pierwszy rok po Zgromadzeniu END, na okres 2018 – 2019, jest zaproszenie do służenia zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz Ruchu, mając świadomość własnych słabości, które muszą nas niepokoić i nie zaniedbując drogi naszego duchowego rozwoju. Jesteśmy zachęcani słowami papieża Franciszka w jego ostatniej adhortacji apostolskiej Gaudete et Exsultate:

“Jesteśmy powołani do życia kontemplacją pośród działania i uświęcamy się w odpowiedzialnym i hojnym wypełnianiu naszej misji.” (Gaudete et Exsultate 26).

KIERUNKI DZIAŁANIA:

Te słowa pozwalają nam na wskazanie trzech orientacji dla tego roku, w którym odchodzi poprzednia ekipa odpowiedzialnych i w jej miejsce przychodzi nowa ERI:

1. Podążajmy naprzód, rozpoznając

w naszym otoczeniu wyzwania na jakie możemy odpowiedzieć jako Ruch.

Uznanie naszych słabości umożliwi nam zrozumieć, że w naszym wyjściu, aby służyć, nie jesteśmy lepsi od innych. Jesteśmy jedynie narzędziem w ręku Boga, tak że wszystkie miejsca, w których przychodzi nam działać, wszystkie rzeczywistości, z którymi się spotykamy, możemy traktować jako święte miejsca ewangelizacji, w których Bóg jest obecny, nawet w trudnych okolicznościach, których nie umiemy zrozumieć.

Słowo Boże zawsze nam przypomina, że misja, jakakolwiek by ona nie była, musi być realizowana w postawie szacunku: “Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą.” (Księga Wyjścia 3:5)

Wypełnianie misji, wychodząc od naszego charyzmatu, aby podjąć wyzwania, z którymi chcemy się zmierzyć, zawsze powinno uwzględniać trzy zasady:

1. Realizujmy ją jako małżeństwo,
2. Dzielmy się nią w ekipie,
3. Bądźmy wyczuleni na impulsy i wsparcie wychodzące z Ruchu.

Istnieją niezliczone wyzwania, które możemy rozpoznać w Ruchu i poza nim.

Wewnątrz Ruchu:

Wzrost jaki nastąpił wewnątrz Ruchu w ostatnich latach stawia przed nami kilka pytań:

Czy nasz Super Region (SR), Region (RR) uczestniczyły aktywnie w tym wzroście? W jaki sposób realizowaliśmy inkulturację zasad END, aby kontynuować rozwój? Czy nasze ekipy i pary odpowiedzialne żyją wiernie nauczaniem Ruchu? Czy pary odpowiedzialne mają zapewnione sesje formacyjne i czy z nich korzystają? Czy jest zapewniona formacja dostosowana do naszego kraju? Czy ekipy z naszego Sektora, Regionu, Super Regionu są prawdziwymi Ekipami Notre-Dame, w których żyjemy wiernie charyzmatem, mistyką i pedagogią Ruchu END?

Te pytania nie są skierowane jedynie do odpowiedzialnych; te pytania mają za zadanie umożliwić krytyczne i konstruktywne spojrzenie na nasze “bycie członkami END” na wszystkich poziomach istnienia Ruchu.

Na zewnątrz Ruchu:

Promowanie i formowanie przez towarzyszenie, to wzbudzanie nowych inicjatyw i wzmacnianie już istniejących. W ramach ERI będziemy podejmować zadania zarówno w horyzoncie krótkoterminowym jak i średnioterminowym, wśród których możemy wyróżnić następujące:

• Pierwsze lata małżeństwa,
• Trudności i kryzysy w małżeństwie,
• Złożone sytuacje wynikające z porażek, zaniedbań i nieporozumień,
• Przygotowanie do małżeństwa,
• Ponowne związki,
• Wdowy i wdowcy,
• Osoby w podeszłym wieku.

2. Idźmy służyć, żyjąc w pełni punktami wysiłku

W tym celu musimy promować i kultywować głęboki sens dzielenia się konkretnymi punktami wysiłku na spotkaniach ekip. Chrystus miłuje w nas naszych braci i siostry. Nie można miłować człowieka i służyć mu, bez miłowania i służenia Bogu. Sami z siebie możemy kochać tylko ludzką miłością. Jedynie przylgnięcie do Chrystusa może umożliwić nam, aby On miłował nas Swoją boską miłością.

Podejmując wysiłki i dynamikę dzielenia, decydujemy się iść za Chrystusem, który powołuje nas, abyśmy byli Jego świadkami w naszych relacjach do innych osób.

Proponujemy zatem, abyśmy w tym roku: umocnili nasze dzielenie się z innymi.

3. Wyruszajmy zatem w drogę, aby służyć w oparciu o bogactwo Ruchu

Bogactwo, które Ruch zawsze oddawał do naszej dyspozycji, a zwłaszcza odchodząca ERI, musi zostać upowszechnione, wykorzystane i wdrożone, aby dotarło do wszystkich członków ekip podstawowych. Brak przekazywania całego tego bogactwa, które Ruch udostępnia, prowadzi do pewnego “zaniedbania” duchowego, do utraty wartości duchowych, które mogłyby być dostępne. Wszystkie małżeństwa mają prawo do korzystania z tego bogactwa, aby nadal wzrastać w łasce uświęcającej i dążeniu do osiągnięcia świętości. Podejmijmy wyzwanie polegające na poznawaniu, interioryzacji i uczynieniu bliskim każdego z tematów, tekstów lub mediów, które Ruch udostępnił nam w poprzednich latach:

• List z Fatimy
• Temat studyjny na rok formacyjny 2018-2019: “Pojednanie; Znak miłości”
• Dokument: “Powołanie i misja u zarania trzeciego tysiąclecia”
• Przewodnik Equipes Notre-Dame
• Ksiądz doradca duchowy ekipy
• Temat studyjny: Dojrzałe ekipy

Wynik pracy ekip satelickich:

• Seksualność a duchowość małżeńska; zaproszenie do dialogu
• Wirtualna platforma:
  • Formacja chrześcijańska
  • Baza danych dokumentów

• Konkretne punkty wysiłku:
  • Reguła życia
  • Rekolekcje
  • Słuchanie Słowa Bożego
  • Modlitwa osobista
  • Modlitwa małżeńska
  • Zasiądźmy razem

Przewodniki dla podejmujących posługi:

• Para odpowiedzialna ekipy
• Para pilotująca ekipy
• Para łącznikowa ekipy
• Para informacyjna ekipy

Dokumenty historyczne:

• Główne wydarzenia w historii Ruchu Equipes Notre-Dame
• Ekipy dzisiaj w świecie

List z Brazylii Międzynarodowej Ekipy Odpowiedzialnej (ERI) do członków Equipes Notre-Dame na całym świecie.

Drodzy członkowie END i doradcy duchowi:

Po Zgromadzeniu w Brazylii, pierwszym poza Europą, w duchu „międzynarodowości” naszego Ruchu, adresujemy ten List do Was wszystkich, do wszystkich członków END. Jesteśmy przekonani, że Was wszystkich, którzy byliście w Brazylii i mogliście przeżyć wielkie święto naszego Ruchu, to głębokie doświadczenie, które stało się waszym udziałem, poprowadzi do tego, by „odważyć się żyć Ewangelią”. Tym, którzy nie mogli być z nami w Brazylii, ERI chciałaby przekazać głos, który rozbrzmiewa w sercach wszystkich, z wielką siłą „Miłości”, którą powinniście zamienić „w strumienie wody żywej” w tym świecie, który domaga się od nas, abyśmy „poszli i czynili podobnie”.

Chcemy się z Wami podzielić rozważaniami, które przyszły nam na myśl pod koniec Międzynarodowego Zgromadzenia, które było czasem ogromnej radości. Chcemy, aby stały się one źródłem inspiracji na przyszłość, w którą chcemy podążać zgodnie z rytmem Kościoła, w zgodzie z własnym sumieniem, w posłuszeństwie i wierności Chrystusowi. Wiemy, że wolność przeżywa się w posłuszeństwie, a miłość w wierności, ponieważ wierność to zwycięstwo miłości nad czasem. My staliśmy się głosicielami wolności. „W ostatnim zaś najbardziej uroczystym dniu święta, Jezus stojąc zawołał donośnym głosem: Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije!, Jak rzekło Pismo: „Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza”. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego” (J 7, 37-39a). Ten tekst Ewangelii wzywa nas do rozważania tajemnicy Chrystusa jako źródła, z którego powinniśmy czerpać wodę, która ugasi nasze pragnienie pokoju i szczęścia, których nigdy nie osiągniemy własnymi siłami.

Głównym kierunkiem: „Odważyć się żyć Ewangelią”, jest wyzwanie, które zaprowadzi nas do bycia:

I. Parami, które ośmielą się zanurzyć serca w Miłości Chrystusa

„Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije!” (J 7, 37b-38a)

1. 1. Powrót do źródła

Jako małżeństwa należące do END jesteśmy wezwani w kolejnych latach do powrotu do korzeni, do tajemnicy Chrystusa i Kościoła, ponieważ w tej wielkiej miłości odnajdujemy rację bytu. Wezwanie do powrotu do źródła powinno się skonkretyzować w wierności KARCIE (1947), przez rozważanie tekstów inspirujących charyzmat założycielski, mistykę i pedagogię naszego Ruchu – bazujące na trzech filarach: Kierunkach Życia, Konkretnych Punktach Wysiłku i Życiu ekipy – w nadziei na twórczą wierność, dobrze wyrażoną w „Drugim Oddechu”.

Wszyscy jesteśmy zachęcani do powrotu do korzeni, aby przeżywanie duchowości małżeńskiej, osi naszego życia, było bardziej płodne w czasach wielkich zmian w dzisiejszym świecie, zmian będących wyzwaniem. Odważmy się żyć Ewangelią w wierności i spójności wiary „przyjmując wartości i potrzeby, o ile są do przyjęcia i w łączności z Charyzmatem Założycielskim” (ojciec Caffarel – konferencja z Chantilly, maj 1987). Bazując na duchowości małżeńskiej i rodzinnej, możemy podążać w kierunku coraz to głębszego odkrywania sensu wiary, rozumianej przez Benedykta XVI jako przynależności do Boga, którą my poszczególne osoby i pary rozpoznajemy jako miłość w naszym życiu.

2. Związek mężczyzny-kobiety, który według END został natchniony i wzmocniony poprzez łaskę sakramentu, jest przeżywany w Chrystusie i z Nim.

Bardzo ważna jest akceptacja różnic pomiędzy małżonkami, nie tylko w ich psychologicznej i wrażliwej złożoności, ale również w zróżnicowaniu osobistym (seksualnym) zapisanym w zamyśle Bożym: „stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rdz 1, 27), i jak czytamy w Piśmie Świętym: „A Bóg widział, że wszystko co uczynił było bardzo dobre” (Rdz 1, 31).

W chrześcijańskim małżeństwie celebrujemy odkupienie mężczyzny i kobiety, również w aspekcie dynamiki emocji i uczuć. Poprzez dar Ducha Świętego i z pomocą łaski możliwe jest przejście od miłości uczuciowej do miłości ofiarnej.

Dla pary chrześcijańskiej najbliższą i mającą pierwszeństwo osobą jest współmałżonek / współmałżonka. Wzywany jest on ciągle do bycia „dobrym Samarytaninem” dla tej drugiej połowy, żyjąc dla drugiej osoby, służąc jej w potrzebie, a nie podążając za swoimi pragnieniami, osobistymi planami i własną przyjemnością.

W żadnym chrześcijańskim stanie życia, a zwłaszcza w małżeństwie, nie jest możliwe przeżywanie świętości jak tylko podążając tylko za logiką krzyża, tzn. miłości ofiarnej, oddając życie za drugą osobę. Naszą największą odwagą będzie takie przeżywanie związku małżeńskiego – zawsze pełnego miłości i wyrzeczeń – które będzie świadectwem życia małżonków i rodziny. W Chantilly ojciec Caffarel wypowiedział się na ten temat: „Nie ma miłości bez wyrzeczeń, wyrzeczenie, które nie jest wyrzeczeniem z miłości jest wyrzeczeniem niemożliwym do wykonania”, ponieważ tylko wierna i pełna wyrzeczeń miłość jest prawdziwa. Ojciec Caffarel kontynuował: ,,Życie małżeńskie przynosi wielkie bogactwo, ale i wielkie wymagania”.

II. Parami, które ośmielą się przyjąć i zaopiekować się ludźmi

„Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza” (J 7, 38b)

3. Ruch END, chociaż jest ruchem duchowości, powinien nie tylko pogłębić duchowość małżeńską swoich członków, ale także promieniować nią na zewnątrz, na te trudne sytuacje, z którymi wiele kobiet i mężczyzn nie może sobie poradzić. Wszystkie dary i charyzmaty są podarowane przez Ducha Świętego dla wspólnego dobra, umacniania jedności, miłości i świętości, jako widoczny znak dla świata. Tak jak ojciec Caffarel powiedział do par END wspominając spotkanie z Pawłem VI (1968): „Jestem całkowicie przekonany o tym, że od razu zrozumieliście, że nie jesteście tylko adresatami, ale raczej posłańcami wobec tych tysięcy par małżeńskich… o których papież polecił nam pamiętać”.

4. END powinny pozostać Ruchem, wspólnotą w drodze, dającą nowym pokoleniom powody do nadziei, aby nie bały się one podjąć ryzyka celebrować swojej miłości w Panu (1 Kor 7). Małżeństwo jest łaską i misją. napisał: ,,Miłość braterska jest niesamowicie płodna. Wokół niej i pod jej wpływem zło się wycofuje a pustynia staje się żyzną”.

Ważnym jest pomagać, w granicach braterskiego miłosierdzia, parom w trudnościach, także tym, którym nie powiodło się w miłości i spróbowały jeszcze raz (cf. Familiaris Consortio, nr od 80 do 85). Ważne jest świadczenie przed innymi, o tym, że jedynym słowem, mającym sens jest przebaczenie, słowem równie złożonym jak sytuacja człowieka, równie ciężkim jakim może być ludzkie serce. Boże serce jest inne, jest większe od naszego (1 J 3, 20). Innym ważnym problemem, który się pojawia we wszystkich ekipach, jednakże w różnych momentach życia, jest starzenie się par. Duchowość Ruchu powinna być cenną pomocą po to, aby osoby i pary mogły się zestarzeć z godnością i przeżywać łaskę i charyzmat, które są właściwe dla każdego etapu życia. Ważne jest, aby pary END skutecznie propagowały kulturę obecności i solidarności względem tych wszystkich, którzy przechodzą wielkie trudności. Ważne jest, aby być balsamem na rany, starając się przeżywać miłość w sposób twórczy, pomagając tym wszystkim, którzy mają trudności, w lepszym przeżywaniu życia w duchu Ewangelii i w zgodzie z Kościołem.

III. Parami, które ośmielą się wyruszyć każdego dnia w świat w służbie Kościołowi

„A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego” ( J 7, 39)

5. Poprzez lata, które upływają, Ruch END musi dawać znaki nadziei, ufne spojrzenie skierowane na teraźniejszość i ku przyszłości, ponieważ my dobrze wiemy w kim pokładamy nadzieję i że nasze życie znajduje się w rękach Boga, że nasze imiona od momentu chrztu zapisane są w Księdze Życia. Wezwanie do świętości w małżeństwie, jako szczególna łaska i charyzmat END, powinno być przeżywane również jako misja, co zakłada wierność konkretnym punktom wysiłku, zwłaszcza jeśli chodzi o modlitwę małżeńską i o obowiązek zasiadania.

Misja przekłada się dyspozycyjność i otwartość na Kościół i jego najpilniejsze, duszpasterskie potrzeby, takie jak: zadanie nowej ewangelizacji par i rodzin, ewangelii świętości przeżywanej w powołaniu i misji sakramentu małżeństwa. Ruch END powinien uformować i przygotować swoich członków do misji w świecie, aby świadczyli o swoim powołaniu jako chrześcijańskich małżonków. Pary END poczują się żywymi i aktywnymi członkami wielkiej wspólnoty Kościoła, która przekracza wszelkie granice, ponieważ wchodzą w jej skład chrześcijańskie pary z wszystkich kontynentów, wszystkich ras i kultur. Razem tworzą symfonię boskiej miłości.

Zakończenie

Oświeceni blaskiem spotkania w Brazylii, wierzymy, że Ruch będzie wzbogacał się duchowo dzięki waszej energii i odwadze w pełnieniu posługi. END pozostaną umocnione w jedności i wierności swojego charyzmatu, lecz będą również otwarte na świat i znaki czasu z nowym zapałem, nową mocą, nowym tchnieniem. Pary END, bądźmy w Kościele i w dzisiejszym świecie znakami nadziei i zaczynem dla nowych pokoleń, które wierzą w Życie, świadcząc o tym, że Sakrament Małżeństwa jest drogą Miłości, Szczęścia i Świętości.

Zaufajmy Maryi, naszej Matce, która pokaże nam jak pójść i czynić tak jak i ON uczynił.

Paryż, 1 Września 2012