Rok 1939
Pierwsze spotkanie ekipy odbyło się w Paryżu, dnia 25 lutego 1939 roku u państwa Pierre’a i Rozen de Montjamont, na ulicy Champs-de-Mars, pod numerem 33. Członkami pierwszej ekipy byli: ksiądz Henri Caffarel, Gerard i Madelaine d’Heilly, Michel i Ginette Huet, Frederic i Marie-Francoise de La Chapelle, Pierre i Rozenn de Montjamont.
“Idąc do źródła, znajdziemy cztery młode małżeństwa pełne gorliwości w swojej nowej miłości. Będąc świadomymi chrześcijanami, nie chciały one przeżywać swojej miłości w oddzieleniu od wiary. Brak im było może dokładnego poglądu na nauczanie dotyczące chrześcijańskiego małżeństwa, tym niemniej nadzieja wypełniała ich serca i intuicja zaprowadziła ich do księdza z refleksją: “Niemożliwym jest, by Bóg nie myślał dobrze o ludzkiej miłości, która wzbogaca nasze życie i daje nam tyle szczęścia. BÓG MUSI POSTRZEGAĆ MIŁOŚĆ MAŁŻEŃSKĄ JAKO COŚ BARDZO PIĘKNEGO I WIELKIEGO: chcemy o tym wiedzieć; Ojciec musi nam to wyjaśnić.”
Słuchając ich odgadłem z łatwością, że mógłbym ich zawieść, jeśli w odpowiedzi dałbym im tylko oficjalną definicję moralności. Nie byłem jednak w tej materii wiele więcej zorientowany od nich. Niemniej jednak miałem przekonanie, że ponieważ miłość jest darem Boga, a małżeństwo było instytucją zamierzoną przez Niego, więc Boski zamysł na miłość i małżeństwo musi nieść nieskończenie więcej głębi niż ci młodzi mężczyźni i kobiety mogli sobie wyobrazić. Moja odpowiedź brzmiała: “ZACZNIJMY SZUKAĆ RAZEM, POŁĄCZMY SIŁY I WYRUSZMY W ODKRYWCZĄ PODRÓŻ”
Były to niezapomniane chwile spotkań. Panowała na nich taka sama atmosfera podniecenia jakiej doświadcza się o brzasku pięknego dnia, gdy wyrusza się na wspinaczkę, by zdobyć szczyt. Każdy z uczestników spotkań wnosił to co mógł wnieść najlepszego. Ksiądz służył swoją wiedzą na temat sakramentu małżeństwa i doktryny chrześcijańskiej. Małżeństwa mówiły o doświadczeniach wiosny swojej miłości i małżeństwa. Nie miały żadnych wątpliwości, że aby znaleźć to czego szukały, nie wolno było im ograniczyć się tylko do poszukiwań w sferze biologicznej, psychologicznej czy socjologicznej. Wiedziały, że muszą wyjść poza aspekty czysto prawne i moralne. Jeżeli małżeństwo jest “wielką tajemnicą”, jak mówił Święty Paweł, to w celu odkrycia tego skarbu Bożego trzeba na niego spojrzeć oczyma wiary. I tak też było. Te spotkania przebiegały w atmosferze żywej wiary, pełnej poszukiwań i entuzjazmu.
Pokolenie tych młodych małżeństw było nieodparcie pociągnięte do zapytania Pana o chrześcijańskie bogactwa miłości i małżeństwa. Przeczuwali wspaniałe odkrycia. Dwie miłości budowały ich siłę, ich radość, ich rację życia: miłość Chrystusa i miłość małżeńska. Pragnęli bez zastrzeżeń odpowiedzieć na wezwania jednej i drugiej, wiedząc zresztą, że druga miłość może znaleźć swój sens i dynamizm tylko w pierwszej.
Dokonano najistotniejszych odkryć. Pierwszym było to, iż uświęcenie się w małżeństwie nie tylko jest możliwym, ale normalnym, ponieważ sakrament małżeństwa stanowi prawdziwą drogę świętości. To właśnie dzięki sakramentowi małżeństwa miłość, która łączy Chrystusa z Kościołem, tworzy również jedność pomiędzy mężem i żoną. Ludzka miłość, uświęcona przez Boga, prowadzi małżonków do Niego według sobie właściwych praw i dzięki sobie właściwym łaskom. Dzięki temu odkryciu stało się możliwym zrozumienie osłabienia życia religijnego na początku małżeństwa. Zrozumieli, iż wynika ono z rozdzielenia miłości ludzkiej i miłości Bożej, a także z niedostrzegania łączącej ich więzi. Miłość ludzka jest nie tylko obrazem miłości Boga, ale jest przede wszystkim objawieniem się miłości Bożej.
Po drugie: odkryto owocność współpracy kapłana z małżeństwami. Jedno z małżeństw nazwało tę wspólną pracę – małżeństwem dwóch sakramentów: kapłaństwa i małżeństwa. Kapłan przynosi doktrynę, małżeństwa – doświadczenie i z tego połączenia powstaje sztuka chrześcijańskiego życia w małżeństwie.
Innym cennym odkryciem było dotarcie do przekonania, że nic nie łączy ludzi tak ściśle jak wspólne poszukiwanie i odkrywanie woli Bożej, co jest konieczne dla małżeństw, aby w pełni się rozwijały. Ostatecznie odkryto rolę modlitwy w czasie spotkań. Z pewną przyjemnością powtarzano, iż modlitwa jest spontaniczną odpowiedzią serc na prawdę pochodzącą od Boga: jest jak świetlisty promień, który powraca do swojego źródła, gdy napotyka zwierciadło.
Liturgia dnia:
