W niedzielę 21 stycznia 2018 r. Mszą Świętą koncelebrowaną przez abp Marka Jędraszewskiego miało miejsce uroczyste otwarcie obchodów pięćdziesięciolecia ogłoszenia przez bł. papieża Pawła VI encykliki Humanae Vitae o zasadach moralnych w dziedzinie przekazywania życia ludzkiego. Również pięćdziesiąt lat temu ksiądz kardynał Karol Wojtyła rozpoczął, w myśl papieskiego nauczania, tworzenie Wydziału Duszpasterstwa Rodzin w Krakowie.
„Ksiądz kardynał Karol Wojtyła zalecił m. in., by w każdej parafii otwarta została poradnia rodzinna, zaś samo otwarcie poradni poprzedzone było wyjaśnieniem nauki Kościoła o małżeństwie i rodzinie, a zwłaszcza wskazań encykliki Humanae vitae. Dziś pragniemy wspólnie z Wami, małżonkami, dziękować Panu Bogu za trud miłości każdego obecnego tu małżeństwa, a także chcemy zawierzać Panu Jezusowi i Matce Kościoła wszystkie małżeństwa naszej archidiecezji, szczególnie te doświadczające różnych cierpień fizycznych i duchowych. Niech dzisiejsza modlitwa stanie się naszym uwielbieniem Boga Najwyższego za Jego miłość oraz znakiem wdzięczności za dar sakramentu małżeństwa i za misję posługi narzeczonym, małżonkom oraz rodzinom podejmowaną przez Duszpasterstwo Rodzin Archidiecezji Krakowskiej” – tymi słowami Tomasz Wiącek z END rozpoczął adorację Najświętszego Sakramentu po Mszy Św.
„Miłujcie się wzajemnie, tak jak Ja was umiłowałem”
Roma Starczyńska przywołała myśl papieża Benedykta XVI wypowiedzianą podczas Światowego Spotkania Rodzin w 2011 r. w Mediolanie: „Obdarzając nas szczególnie Duchem Świętym, Chrystus sprawia, że możemy uczestniczyć w Jego oblubieńczej miłości, czyniąc nas znakiem swej miłości do Kościoła: miłości wiernej i całkowitej. Jeśli będziemy w stanie przyjąć ten dar, ponawiając z wiarą każdego dnia nasze «tak» mocą, która pochodzi z łaski sakramentu, także i nasza rodzina będzie żyć miłością Boga, na wzór Świętej Rodziny z Nazaretu. Często prośmy w modlitwie o pomoc Panny Maryi i Świętego Józefa, aby nauczyli nas przyjmować miłość Boga, tak jak oni ją przyjęli. Nie jest łatwo, zwłaszcza dziś, żyć naszym powołaniem, lecz rzeczywistość miłości jest wspaniała, jest jedyną siłą, która może naprawdę przemienić świat. Bierzmy przykład ze świadectwa wielu rodzin, które wskazują drogi, w jaki sposób wzrastać w miłości. Tymi drogami są: utrzymywanie stałej więzi z Bogiem i uczestniczenie w życiu Kościoła, troska o dialog, poszanowanie punktu widzenia drugiej osoby, gotowość do służby, cierpliwość wobec słabości drugiej osoby, przebaczenie i prośba o przebaczenie, przezwyciężanie z mądrością i pokorą pojawiających się konfliktów, przyjęcie wspólnej wizji wychowania, otwarcie się na inne rodziny, wrażliwość na ubogich, odpowiedzialność za życie społeczne. Są to elementy, które przyczyniają się do budowania rodziny. Wcielajmy je w życie odważnie, będąc pewnymi, że na tyle, na ile, przy pomocy Bożej łaski, będziemy w stanie obdarzać miłością innych, staniemy się żywą Ewangelią, prawdziwym Kościołem domowym”.
Jej mąż, Jurek, przywołał słowa homilii wygłoszonej przez papieża Jana Pawła II w 1997 r. w Kaliszu: „Dzięki sakramentalnej obecności Chrystusa, dzięki dobrowolnie złożonej przysiędze, w której oddajemy się sobie wzajemnie, rodzina jest wspólnotą świętą. Jesteśmy komunią osób zjednoczonych miłością, o której św. Paweł tak pisze: «Miłość współweseli się z prawdą, wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma i nigdy nie ustaje» (por. 1 Kor 13, 6-8). Miłość nigdy nie ustaje. Każda rodzina może budować taką miłość, ale można ją osiągnąć w małżeństwie tylko i wyłącznie jeżeli my, małżonkowie, staniemy się «bezinteresownym darem z siebie», bezwarunkowo i na zawsze, nie stawiając żadnych ograniczeń. Nasza miłość małżeńska, rodzicielska, rodzinna jest ciągle uszlachetniana, jest doskonalona przez wspólne troski i radości, przez wzajemne wspieranie się w chwilach trudnych oraz zapominanie o sobie samym dla dobra umiłowanego człowieka. Prawdziwa miłość nie wygasa. Staje się źródłem siły i wierności małżeńskiej”.
Była też modlitwa za małżeństwa w kryzysie. Na koniec otrzymaliśmy indywidualne błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem, które, jak ufamy, daje nam siłę, by przetrwać trudne chwile, daje nam światło płynące z Krzyża i odrobinę nadziei, która rozświetla wołanie: „Bądź uwielbiony, Boże, we wszelkich doświadczeniach naszych”. Dzięki codziennemu „Magnificat anima mea” trwamy jak Maryja, nie wiedząc, co przyniesie jutro.
„Wolna i odpowiedzialna współpraca z Bogiem Stwórcą” to temat konferencji, którą w ramach otwarcia obchodów wygłosił ks. dr hab. Robert Skrzypczak (jego stronę można odwiedzić pod adresem: http://ksrobertskrzypczak.blogspot.com/).
Jako Ekipy Notre Dame, jesteśmy zaproszeni do wsłuchiwania się w głos pasterzy Kościoła, do ponownego wczytania się w encyklikę Humanae Vitae w kontekście współczesnych dokumentów Kościoła. Zachęca się nas do poszukiwania odpowiedzi na pytanie postawione na rozpoczęciu roku pracy przez doradcę duchowego Sektora Małopolskiego, ks. Pawła Mieleckiego, pytanie zadane w naszym zeszycie formacyjnym: jaką rolę możemy pełnić w przygotowaniu młodych do małżeństwa, w towarzyszeniu młodym małżonkom na początku ich wspólnej drogi.
Dla przypomnienia przytoczę fragment z materiałów na lutowe spotkanie ekip:
„W swym przemówieniu zaadresowanym do par odpowiedzialnych Papież wskazał misję, którą Kościół ustami św. Piotra powierza Equipes Notre-Dame jako Ruchowi. W kolejnych rozdziałach będziemy przyglądać się tym możliwym misjom, aby móc podjąć refleksję, modlić się i zaangażować się jako Ruch ─ każdy zgodnie z tym, jak powołał go Duch Święty ─ w dzieło, o które prosi nas Kościół.
Gdy Luiza i Miguel Horta z Super-Regionu Portugalia przedstawili na Międzynarodowym Kolegium w Swanwick w 2016 roku swoje doświadczenia związane z Kursami przedmałżeńskimi, zaznaczyli, że «my – członkowie Ekip, zostaliśmy pobłogosławieni tyloma łaskami, że nie możemy zachować ich wyłącznie dla siebie, poszukując własnego dobra i szczęścia. To, co otrzymaliśmy, ma być przekazane i podzielone z innymi. W Portugalii spora większość młodych nie otrzymuje wzorców rodzinnych, mogących pomóc im w stworzeniu stabilnej rodziny, zjednoczonej, żyjącej zgodnie z wartościami chrześcijańskimi, stawiającej Boga w centrum swojego życia. Przy otaczającej nas rzeczywistości społecznej nie możemy zadowalać się wyłącznie tym, że służymy za przykład lub wzór. To dobrze, ale to nie wystarczy… Nieodzowne jest dawanie świadectwa o naszym życiu ─ z jego zdarzeniami, niepowodzeniami, staraniami, trudnościami, radościami i smutkami ─ przeżywanym w wierze i w nadziei».
Krzepiąca jest wiedza o tym, jak to doświadczenie konkretyzuje się w Kościele dzięki członkom Ekip: wielu spośród nich towarzyszy kursom przedmałżeńskim w swoich parafiach i diecezjach; inni działają jako małżeństwa towarzyszące w END Młodzieży [hiszp. ENS Jóvenes]; inni są animatorami na szlaku Tandem [hiszp. recorrido Tándem], będącym «propozycją duszpasterstwa małżeństw dla młodych par, małżeńskich lub nie, zapoczątkowaną przez END Francja w 1995 roku na prośbę francuskich Biskupów» – Brigitte i Gil de Guerry opowiedzieli o niej na Międzynarodowym Kolegium w Swanwick. Realizowane są również: towarzyszenie parom ─ niezależnie od ich statusu sakramentalnego, jako projekt +Para [hiszp. +Pareja], który narodził się w Super-Regionie Ameryka Łacińska oraz Doświadczenia Wspólnotowe [hiszp. Experiencias Comunitarias] z Super-Regionu Brazylia. Obydwa projekty nie tylko stanowią wielką misję duszpasterską, lecz są również środkiem służącym wzrostowi Ekip. W ostatnim czasie pojawiły się propozycje «Ekip narzeczonych», długoterminowego kursu przygotowującego do małżeństwa, który Super-Region Hiszpania przedstawił w 2016 roku.
Dzięki Bogu, lista inicjatyw promowanych i wspieranych przez Equipes Notre-Dame jest długa i różnorodna. Wiele jest osób związanych z Ekipami w różnych częściach świata, towarzyszących w konkretny sposób parom w różnym wieku i o różnym statusie sakramentalnym.
W niniejszym temacie zaprasza się nas do uznania roli, jaką moglibyśmy pełnić w tej szczególnej misji oraz sposobu, w jaki każdy może nadać jej kształt”.
Nie ma rzeczy przypadkowych. Zbieżność wołania kierowanego do Ekip, zbieżność jednego głosu, jednego tematu proponowanego z różnych stron zadziwia i mobilizuje. Niech Duch Święty wspomaga i dodaje mocy do wypełniania Bożych zamysłów!
Chwała Panu!
Agata i Stanisław Gorczowscy
